ağzınasinekkaçanadam

Bir tek dilek hakkım olsaydı, umut dilerdim kuşkusuz. Mutsuz yaşayabilirim ama umutsuz asla...

Ama hep de aynı hızla geçiyor günler, aynı hızla tüketiyor ömürlerimizi. Anı yakalayıp sırıtabildiklerimiz yanımıza kar kalıyor. Diğerleriyse içimizde buruk bir tat. Genelde zaten bugününden memnun olmaz insanoğlu. O yarınlar hızla bugün olurken de geçer, biter hayatı. Sade bir insanın gözünden hayata dair tespitlerden öteye geçebilse keşke yazdıklarım. Bir fikrim var, tamam, ama o da bugüne dair...

Büyük bir boşluktu galiba. Issız bir tepeden denizi seyrederken de öyle deniyordu. O denizden tepeye bakarken de aynı. İçi boş bir kelimeydi aslında. Bazen mutluluk oluyor güldürüyordu, bazense bir damla yaş oluyordu. Ama akmadan gözlerde doluyordu. Boşlukta kaybolmaktı belki de diğer adı. Boşlukta varolmak da denilebilirdi tabi. Zaten an ve an değişiyordu her şey. Şimdiydi bugünden kalmış en büyük hediye. Yerini yavaş yavaş yarına bırakırken. Gün batmaya hazırlanırken de dün olacaktı adı. Aynı kalmayacak hiçbir şey biliyorum. Kimimiz büyüyecek kimimiz yaşlanacak bazıları ise küçülecek. Ama aynı kalmak yok. Günler yine geçiyor işte, duvardaki çentikleri artırarak. Bugün varım ne mutlu bana, bugün sen de varsın. Ne mutlu sana...