ağzınasinekkaçanadam

anladım ki bugünün dünden bir farkı yok..aynı acıları farklı insanlara yaşatmak için yemin etmiş gibi insanlar..bir tutam umuttu dünden kalan..yarınlara neler taşıyacağız??ve işte yeni bir haber ve yeni bir başlık..bu çocuklardan ne istediniz??yok yok..olamaz..sen artık benim dünyam değilsin..nefes bile almak istemiyorum..alın benim nefesimi ihtiyacı olan çocuklara verin...
http://www.hurriyet.com.tr/dunya/9713948.asp?gid=229&sz=11427

bugün gülümsemek için bir çok sebebim var...

Durun gitmeyin oraya,
Çocuklar ölecek biliyorum,
Bozmayın oyunlarını bebeklerin,
Susturmayın şarkılarını, ninnilerini.

İçim acıyor biliyor musunuz?
Paramparça bedenler sallanıyor hafızamda,
Kanlı yaşlar akıyor kucaklara,
Kucaktaki çocuklara.
Oysa yaramazlık yapmazdı onlar,
Yıllardır yapamadılar da zaten.

Durun, nolur,
Sizden öncede gittiler,
Gidenler hep kustu biliyor musunuz,
Konuşanları susturarak.
Şimdi her yer gri olacak,
Toz yutacak, toprak soluyacak insanlar,
Anneler hep yaşlanacak...

Kan kırmızı oldu ekranlarımız daha da önce,
Hayat sıvısı koktu sokaklar,
İnsanlar korktu, koktu.
Durun,
Bebekler yine gülebilsin diye,
Bari siz gitmeyin,
Nolur,
İnsanlık için,
Bir yudum nefes için...

dün canım hiç iyilik yapmak istemedi. düşündüm de aslında iyilik yapmak zorunda değilim. ama kötülük yapmamak zorundayım...

bu dünyada varoluş sebebimiz ne? neden yaşıyoruz?peki yaşıyor muyuz gerçekten? kalabalık sokaklarda sessiz cesetler olmadığımıza emin miyiz??

Ve gördüm...
Asılmakta olan bir adamın gözlerindeki dehşeti,
Güneş aydınlık bir gökyüzü sunarken insanlara,
Kanlı hafızalardaki nefreti gördüm.

Her bir kırbaç sesinde
Hüzünlü alkışlar yükseliyordu geleceğe...
Ve ben ellerim bağlı ağlıyordum
Zihnimdeki diz çökmüş cesede..

Kim bilir dünyanın insanlıktan nasibini alamamış
Hangi köşesinden yankılanıyordu bu sesler?
Gördüm..
Bir gazetenin buğulu sayfalarındaydı..
Ve nice masum sanıklar gibi belki de
Titrerken korkuyla celladın nefesinde adam,
Bir haber vardı yüreğimin manşetinde
Başlığıysa kare kare idam...

Buruşturup klozete atamadığım bir prezervatifti ele veren beni
Titreyen dudaklarım ıslak vücudumla bir olmuş dalga geçiyordu
Benimle...

Durmaya her an hazır kalbim
Nerede duracaklarını bilemeyen ayaklarımı örtmeye çalışıyordu
Dışardan olabildiğince anlamsız olan sesler
Gecenin sessizliğine karışmakta bir usta gibiydi
İçine aldığı sesleriyle daha bir sessiz olan duvar ise
Bu büyük günahı, kirli rutubetiyle
Sabaha kadar yerlere akıtmaya çalışacaktı

Henüz tokuşturulamamış biraların görüntüsü
Yan yatmış şişelerden daha iyi gibiydi
Ay ışığından daha loş bir ışık gözlerimi kamaştırırken
Kulaklarımda mutluluklara kaldırılmış bir şerefe yankılanıyordu

Tanımazdan gelmekti en büyük istek
Doğan güneş isli perdelerden yatağıma doğarken
Suçluluktan uyanamamış vücutlar
Yorganın altında olmadığı kadar masumdu aslında
O bilindik heyecan sabaha kadar dayanamamıştı belki de ama
Odadaki rezilliğimin en büyük sebebi
Yüreğimin utancının kıyısında
Yok edilememiş bir prezervatifti...

Biliyorum, ölünce kokacağım,
Derin bir sessizlik saracak ruhumu,
Acı verecek konuşamamak,
Biliyorum, ölünce susacağım.

Kuşlar uçacak belki etrafımda,
Kana inat, cana inat
Sapsarı olacağım.
Bedenimi saran teneşir tahtasında,
Biliyorum, ölünce kusacağım.

Korkmak gelecek içimden belki,
Belki de inadına sevmek çevremdekileri.
Ya çok yakınında sevdiklerimin,
Yada çok uzaklarında ama,
Göğsümdeki bıçağa okunan dualarla,
Ölünce yaşlanacağım.

Ölmek soğuktur biliyorum,
İnadına temmuz sıcağına rağmen.
Belki hareketli adımlarda hayatımın kucağında,
Belki de nefessiz bekleyişlerde,
Yok olacağım.
Varken yok olmak zor gelir herhalde insana,
Ama,
Ölünce alışacağım, biliyorum.

Biliyorum, ölünce kokacağım,
Ve üzerime atılan ıslak bir avuç toprakla,
Yaptıklarımla değil belki ama,
Yapamadıklarımla unutulacağım...

Soluksuz bir savaşın ortasında,
Bebekler ölüyordu yarınlara inat.
Her yer kan, her yer nefret.
Güçten, iktidardan, petrolden,
Geçtim de,
Ne istediniz bebeklerden!

Yarınlara atılmış bir bomba,
İnsanların gözlerinde patlayan.
Umudu kucağında sallarken görülmüş bir anne,
Kanlı patlamadan biraz önce,
Önce umutları çökmüş üzerine,
Sonra da umut eden tüm insanlar.

Hayaller miydi saldıran gecelere,
Değilse hangi gece saldırmıştı hayallere.

Ama gördüm.
Gülüyordu bebekler beyaz kefenlerde,
Gülüyordu yarınlar.
Yüzlerce ana dikilmiş başlarına,
Mırıldanıyorlardı...
Eski bir oyundu hatırıma mutlak gelecek,
Haydi bakalım bebekler önce kim gömülecek...!

Seferberlik ilan etti insanlar,
Göz yaşı kimseye yakışmıyor,
Durmadan konuşuyor da,
Bu koca göbekli adamlar,
Kimse olmasını istemiyor da,
Niye hep ağlıyor bu çocuklar,
Yok kötü düşünmemek lazım,
Yine kesin lolipop istiyorlar...

Niye hep sustuk biz,
Bizden konuşmamız istenirken.
Niye harcadık hep düşüncesizce,
Tutumluluk beklenirken.
Niye kendimizi hapse attık hep,
Fikirlerimiz sürekli özgürken.
Niye acaba bakkal amca olduk,
Mutluluk celladı olmak varken.
Şeker sattık, huzur sattık,
Onca mermi satılmayı beklerken...

Hoşgörülü olmamamızın sebebi ne peki,
Nefreti kapının önünde mi unutmuştuk,
Niye hep insan olduk,
Peki biz hep insan mı olduk?

Acil servisler soğuttu yüreğimi,
Self servise alışmıştım ben,
Önüme koyunca üzüntüler,
Yiyesim gelmiyordu..
Sabaha kadar ağladım...

Adımı söylediler yüksek sesle,
Bir adım öne çıktım, hep olduğu gibi,
Bakmasalardı ne vardı, garip garip gözlerime,
Üzüldüm, çok üzüldüm,
Yaşayasım kaçtı...

İyi ki frenledi düşüncem,
Yoksa sabaha kadar konuşacaktım
Konuştukça başka bir ben söz alıyordu,
İstenmeyen laflar serpiyordum,
Kalıpların mutluluğunu azaltacak.

Hiç yorulmuyordu dilim,
Ortamda hiç ses seda yoktu da,
Herkes kendi halinde, kendi makyajında,
Orada, ta uzakta,
Bir çocuk daha ölüyordu ya açlıktan,
Yok yok olamaz,
Bu konuşan ben değilim...

Yüz kaslarını oynatmak içindi her şey,
Önce...
Ne zaman ki felsefem değişti,
Yaşlar aktı yüzüme,
Felç oldum...

Konsantre olamıyorum sana,
Gereksiz kafein aldım kesin.
Aynı değil miyiz sanki hepimiz,
Kahvesiz uyanamaz olduk,
Uykuluyuz...Neskafe çocukları olduk biz..

huzur dolsun içine..şu anda korku içinde yaşayan herkese özellikle de çocuklara barış dile bugün..sırf onlardan özür dileme hakkın olsun diye yerden bir deniz yıldızı alıp denize at..bugününü anlamlandır!!

çünkü gündüzü sevmem ben..sabah güneşi insanın gözünü ısırır bir kere..neyse..